จุดตัดกันนั้นแตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล

Dosenbach ซึ่งเป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์ด้านอาชีวะกล่าวว่า "ผมแสดงให้ศัลยแพทย์ระบบประสาทดูที่ที่เราพบโซนบูรณาการของมอเตอร์ และเขาพูดว่า 'โอ้ นั่นคือจุดที่เราวางอิเล็กโทรดสำหรับการสั่นสะเทือนที่จำเป็น และมันก็ได้ผลเสมอ'" โดเซนบาค ผู้ช่วยศาสตราจารย์ด้านอาชีว การบำบัดเด็กและรังสีวิทยา ผู้ที่มีอาการสั่นอย่างรุนแรงจะมีอาการสั่นที่ไม่สามารถควบคุมได้ "เป็นเรื่องที่น่าสนใจเพราะผู้คนไม่มีความแตกต่างกันมากนักในแง่ของตำแหน่งของโซนบูรณาการของมอเตอร์ จากนั้นเราจึงดูที่จุดที่พวกเขากำหนดเป้าหมายเพื่อรักษาโรคพาร์กินสัน เราเห็นว่ามีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก ผู้คนในแง่ของเครือข่ายการทำงานที่แสดงอยู่ที่นั่น และการกระตุ้นสมองส่วนลึกนั้นประสบความสำเร็จเพียง 40% ถึง 50% เท่านั้น" การค้นพบนี้ชี้ให้เห็นว่าผลลัพธ์ของการกระตุ้นสมองส่วนลึกอาจสะท้อนถึงความสำเร็จที่ศัลยแพทย์ระบบประสาทเข้าถึงเครือข่ายการ ทำงาน ที่ถูกต้อง และหลีกเลี่ยงการแตะผิดเครือข่าย "ในอดีต ความเข้าใจของเราเกี่ยวกับการกระตุ้นสมองส่วนลึกนั้นขึ้นอยู่กับข้อมูลเฉลี่ยของคนจำนวนมาก "สิ่งที่การศึกษานี้ชี้ให้เห็นก็คือ ผู้ป่วยรายใดรายหนึ่งอาจทำได้ดีขึ้นหากวางเส้นลวดให้สัมพันธ์กับแผนผังสมองส่วนหน้าที่ส่วนบุคคล แทนที่จะอยู่ในบริบทของค่าเฉลี่ยของประชากร แผนที่การทำงานเฉพาะบุคคล ตรงข้ามกับแผนที่กายวิภาค ซึ่งก็คือ สิ่งที่เราใช้อยู่ทุกวันนี้ สามารถช่วยเราวางลวดในตำแหน่งที่แน่นอน ซึ่งจะทำให้ผู้ป่วยได้ประโยชน์สูงสุด